Saté saus

Het is eindelijk heerlijk weer en Tineke en ik gaan daarom niet alleen een boodschapje op de markt doen. We pikken rond lunchtijd ook een heerlijk terrasje.

Tineke gaat voor de clubsandwich en ik vergrijp mij aan de saté. 

Eerlijk is eerlijk het smaakte uitstekend. De clubsandwich was een serieuze hap en erg lekker.

De saté ook heerlijk, zat in zo'n wok pannetje en werd geserveerd met prima frietjes. Het nadeel van dat wokpannetje is echter, dat het handvat verhoudingsgewijs wat zwaar is.

Ik schep met de lepel het laatste restje satésaus eruit.

Daardoor is de pan leeg en hij dreigt om te vallen.

In een reflex graai ik er naar en heb hem net op tijd te pakken.

Dan bemerk ik, dat door dat graaien naar het pannetje, het restje satésaus van mijn lepel is verdwenen. 

Ik kan het niet vinden. Dan ineens zie ik de man 1 tafel naast ons over zijn nek wrijven omdat ie iets voelt.

Afijn de satésaus was terecht 🤭

Dát snap ik dan weer niet.

Ik kan niet zeggen dat ik een gezond stel hersens heb. Per slot van rekening neem ik namelijk het grootse deel van mijn leven pillen tegen de epilepsie. 

Daarentegen snap ik best wel wat zaken, kan ik het een en ander aardig uitrekenen en heb ik altijd wiskunde, natuurkunde en zelfs scheikunde bijlessen gegeven.

Waarom eindigt iets simpels als het opplakken van een tochtstrip dan tóch in godslasteringen?

Dan maar aan de drank.

Ik schiet even de Albert Heijn in voor een hit & run boodschap. Meer doe ik daar niet omdat ik de prijs/kwailiteit niet ok vind.

Afijn, ik duik een gangpad in en voor mij loopt een dame te foeteren.

"Altijd hetzelfde, altijd weer met jou. Je kan nóóit iets vinden. Jij kijkt ook áltijd met je neus, gebruik verdorie toch 'ns gewoon je ogen". 

Hier, zegt ze, met haar hoofd knikkend naar het onvindbare product. Tegelijkertijd steekt ze haar hand naar achteren om de blinde zoeker als een klein kind erbij te halen en om hem dan ongetwijfeld nóg een beurt te geven.

Dan draait ze zich om, ziet mij staan en stelt vast dat haar man bij de drank is achtergebleven.

Ik kan 'm geen ongelijk geven.

Mini vakantie

Dat wij met de buren regelmatig leuke dingen doen, is vast niet onbekend. Wat je mogelijk niet weet is, dat Addy & Jolanda in het onderwijs zitten. Daarnaast gaan zij graag naar Zeeland om bij te tanken voor het nieuwe seizoen.

Ook dit jaar wordt er  bijgetankt in Zeeland en zo gastvrij als zij zijn, nodigen ze ons dan uit om 1 of meerdere daagjes met hen Zeeland te verkennen.

Dat verkennen geldt dan eigenlijk voor ons, want zij komen hier al talloze jaren met veel plezier. Dat je met toegewijde mensen uit het onderwijs te maken hebt, blijkt altijd als we weer zo'n tripje doen.

In de huidige tijd waarin iedereen met z'n navigatie op pad gaat, vertelt Addy uit het hoofd honderd uit, over het volgende dorpje of stad en wat daar de geschiedkundige hoogte en dieptepunten zijn. Jolanda houdt duidelijk van hem, want ze laat hem graag oreren over de geschiedenis, de lokale architectuur, jaarlijkse markten, het landschap, de scheepvaart, de bevolking, het toerisme, de landbouw en welke bakker of slager uitstekende producten verkoopt. Kortom, heb je 'n vraag, bel Addy even.

Jolanda, corrigeert hem dan wel eens vriendelijk maar duidelijk, waarin je ook haar onderwijs roots herkent

Ons minitripje kent dus een uitstekende begeleiding.

We zijn vanuit Middelburg per fiets een rondje west Walcheren gaan doen. Ik herinner mij van de borden, Oost Souburg, Arnemuiden, Vlissingen, Vebenabos, Eetcafé Duinlust in Dishoek, Zoutelande, Sint Janskerke, Meliskerke, Biggekerke,  kaasboerderij Mariekerke en Grijpskerke

Dat het niet louter cultuur snuiven en feitenkennis is, blijkt echter wel uit bijgevoegd screen shot. 

Bij veel, heel veel van de  cijfertjes hebben we een terrasje gepakt en naast 'n drankje zijn de garnalen-, rundvlees, kalfs- en  vegakrokketten toch rijkelijk besteld.

Het was een mooie dag!

 

Ik voel een blogje aankomen.

Ik voel een blogje aankomen, dat is vaak de reactie van mijn buurman als ik een verhaal vertel. Ik noem z'n naam niet, want Leon houdt daar niet van.

Dit is zo'n verhaal.

We waren even gaan fietsen en komen langs een Beren restaurant. Tineke had wat overtuiging nodig, daar zij al geruime tijd klaar is met dit, overigens nu ook door mij, als inferieur gecategoriseerde etablisement. Ik slaagde er in, achteraf gezien helaas, haar over te halen iets te drinken op het terras. 

We lopen naar binnen, langs diverse personeels leden die ons vriendelijk goedendag toeknikken en we gaan op een vrijwel leeg terras zitten. Goed uitzicht dat wél.

Een ober verschijnt en neemt onze bestelling op en brengt de kaart voor iets van een mogelijk bittergarniuur, of zoals het in de volksmond heet, een bruine fruitschaal.

Even later komt hij terug. Hij zegt, heeft u gereserveerd en u aangemeld?  Nee en nee zeg ik oprecht. 

Het vriendelijk knikken bij binnenkomst had ik niet als een warm welkom mogen uitleggen, maar als een verzoek mij bij de, overigens niet aanwezige, 

maître te melden.

Aansluitend spijt het de ober, althans hij laat duidelijk merken dat het ieders, maar vooral niet zijn schuld is. Er is geen plek. 

Je zou naar mijn beleving, met een gerust hart, uit een trompetbuks gevuld met schroot, minimaal 1 en mogelijk zelfs 2 schoten kunnen lossen, zonder iemand te raken, maar vol is vol. 't Klinkt als 'Befehl ist Befehl' en zo wordt deze minimalistische gastvrijheid ook ervaren.

Wél is er binnen plaats, maar de temperatuur aldaar, komt overeen met die van een broedmachine, wat alleen voor een reptielen ei een uitnodiging zou zijn. 

We maken tóch een deal met hem, een cola en een rosé mag, als we vlot opzouten, althans, zo ervaren wij het en het is, zo herhaalt hij nog maar eens, vooral niet zijn schuld.

Ik reken €10,50! af en ik krijg geen sensatie van 'laat ik 'ns lekker veel fooi geven'. Mijn fooi bestaat uit fatsoenlijk goedemiddag te zeggen en we verdwijnen even later.

Tineke zegt, dit was zéker de laatste keer bij de Beren en ik stel vast, dat ik gewoon had moeten luisteren. 

Bijna jarig?

Nu wij zitten te bekomen van het verjaardagsfeestje van Tineke (we lagen uiteindelijk 04:30 in ons mandje 🫣), schiet mij een verhaal te binnen over een verjaardag.

Ik verander de namen van de 2 mede betrokken personen in Bep en Gijs vanwege privacy. Bep en Gijs zijn vlak na elkaar jarig. Verder moet je weten, dat als je een klantenkaart hebt bij Laplace, men natuurlijk je geboortedatum kent.

Bep, Gijs en ik waren koffie aan het drinken bij Laplace en Gijs bood aan een volgend rondje te halen. Bep zegt, hier neem mijn klantenkaart mee, dan krijg je korting.

Gijs gaat op pad en komt na een tijdje terug met 3 bakkies koffie en slechts 1 gebakje maar ook een big smile.

Ja, zegt hij, met die smile van oor tot oor, de kassière wist om een of andere reden dat ik bijna jarig was en dus kreeg ik een gratis gebakje. Leuk dat ze dat wist he?

Hij heeft het met smaak opgegeten. De link met de klantenkaart van Bep heeft hij nooit gelegd en wij hebben het zo gelaten.

Glasvezel?

Er was een hoop herrie achter de overkapping. Ik ben toch wel een beetje nieuwsgierig, dus open ik de achterdeur en zie daar iemand op z'n knieën, driftig straat klinkers terugleggen die z'n collega's verderop even hard uit de straat plukken. Aha, roep ik, u legt zeker glasvezel? De man brabbelt in een mij volkomen onbekende taal en roept in vermoedelijk dezelfde taal, heel hard naar alle anderen. Zij kijken vragend naar mij, dus ik roep opnieuw. Glasvezel? Ik zie vervolgens op alle gezichten hetzelfde onbegrip, dat ik altijd zie bij pubers die in hun wiskunde boeken kijken.

'Glassfiber', opper ik nog 'ns, maar niemand verstaat mij. Duitsers zeggen dan 'Kein Anschluss unter dieser Nummer'. 

Ze besluiten weer onverstoorbaar te gaan klinkeren.

Ik geef het op en draai mij om.

Tijdens het omdraaien, zie ik verderop zo'n lichtgevend veiligheidshesje in de bosjes hangen en ik lees 'glasvezel'. 

kroebarubsie roep ik en trek de deur dicht.

Zwemmen

Sinds mijn 2e kunstknie is aangebracht, kan ik weer zwemmen. Graag ga nu met Tineke, een paar buurvrouwen en ook Addy, 2 keer per week zwemmen.

Dat het een serieuze aangelegenheid is, kan je afleiden uit het feit, dat wij in de zogeheten  'kletsbaan' zwemmen 😁

Laatst waren we lekker aan het poedelen en ik zeg, "even naar het toilet".

Gekscherend en met 'n knipoog roept Addy, "ga jij daar voor naar het toilet?".

"Gisteren at ik krootjes", antwoord ik, waarop wij vervolgens beiden bijna verzopen.

Cognitieve vermogens...

Ik kreeg de uitslag binnen van een test. Ik gebruik zo'n 30 jaar pillen die slecht zouden zijn voor mijn cognitieve vermogens. 

De brief geeft het onderstaande aan.

De afgenomen tests zijn in volgorde van afname:

AKTG, WMS-IV, 15WT, Stroop, TMT, RBMT, GIT Fluency, WAIS-IV CR-SZ-RE-SSC, Letterfluency, LLT, NBT, VAT en DT.

De conlusie begint met:

Hereditaire focale epilepsie in het kader van een autosomaal dominante laterale temporaalkwab epilepsie (beiderzijds), echter is meneer 25 jaar vrij van aanvallen met carbamazepine.

Dan lig ik er af en jij?

Levertraan

Mijn oma zaliger vertelde, toen zij de leeftijd had, die ik nu inmiddels heb, een mooi en wijs verhaal. Dat ging als volgt:

Is je kind ziek of het vertelt rare praat, dan geef je het een lepel levertraan.

Zijn 2 kinderen ziek of vertellen 2 kinderen rare praat, dan geef je ze beide een lepel levertraan.

Zijn 3 kinderen ziek of vertellen 3 kinderen rare praat, dan denk je na en mogelijk geef je ze alle 3 een lepel levertraan.

Zijn daarentegen álle kinderen ziek of vertellen alle kinderen rare praat, dan neem je zélf een lepel levertraan.

Dit is nu een tip van mij, aan de mensen die er van overtuigd zijn, dat álle regeringen er op uit zijn ons via vaccinaties te injecteren met microrobots, of zij die geloven dat alles één groot complot is

Neem eens een lepel levertraan. 

Zwemmen

Al jaren heb ik, vanwege m'n slechte knieën, niet meer kunnen zwemmen. Vaak heb ik het daarover en nu, 2 maanden na mijn tweede knieoperatie, heb ik mij door buurvrouwen over laten halen om regelmatig mee te gaan zwemmen.

Er is sinds ik als kind in de omkleedhokjes stond, nogal wat veranderd. M'n knieën zijn met een reden vervangen en ook de rest is niet meer zo soepel als toen ik 20 was.

Daarom vind ik die kleine kleedhokjes waardeloos en gisteren hadden we het  daarover. 

Bij het binnenlopen komen we langs een grote gemeenschappelijke kleedruimte. Het is echter een dames kleedruimte. Kom op joh, zegt Jolanda. Hij is leeg, dus wat kan het jou schelen.

Ik heb daar geen moeite mee, dus we gaan daar naar binnen en beginnen ons om te kleden.

Nét als ik mijn broek laat zakken, komt er een volledig jongedames zwemteam binnen.

Tja, heb ik weer.  Volgende keer maar weer in zo'n waardeloos hok.

Terrasje

Vandaag was het kortebroekenweer. Heerlijk weer voor een ritje op de fiets naar de stad dus. Via de  's Gravenweg en de Lusthofstraat, kwamen we uit op de Beneden Oostzeedijk en zochten een terrasje in de zon. Uiteindelijk vonden we dat en we namen plaats.

We zaten een tijdje te wachten en stelden vast, dat er wonderlijke types in en uit het café liepen. Dames, van alle leeftijden, maar voornamelijk de mijne en hoger, sommigen zelfs in strakke leggings met paars of rood en vooral vergrijsd haar en vooral vorstelijk aangebrachte makeup. Als het je smaak is, was het prachtig, wij echter konden een lach maar nauwelijks onderdrukken. Er stond ook een enorme speaker in de deuropening, zo'n groot ding, waarvan ik blij was dat ie uit stond.

Daar er niemand leek te bedienen, ging ik naar binnen om 'n drankje te halen.

Binnen bleek het stampend vol te zitten met voornamelijk oudere dames in de lokale populaire oorlogskleuren en klederdracht.

Nadat we een tijdje aan ons drankje zaten te leurken, schalt er ineens in een plat Rotterdams accent, een stem door speaker.

'Hallo, dames en heren, we gaan weer beginnen en de eerste prijs is €25,- voor een rijtje plat'.

Compleet confuus door het belachelijke volume én wellicht nog meer vanwege het krankzinnige Rotterdamse accent, schieten we in de lach en horen '15, 15 15', gevolgd door '33, 33, 33'.

Schaterlachend verlaten we het terras, want met de rust is het wel gedaan, de bingo is gestart.

Hellofresh

Al eerder heb ik 'ns wat geuit over Hellofresh. Vooropgesteld moet worden, dat ik het een fijn concept vind. Alles in voldoende mate én een recept. Wat wil je nog meer?

Niets zou je zeggen. Tóch wil ik wat kwijt. 

Voor de beeldvorming, Tineke is de keuken prinses en ik de zeer gewaarde proever 

Helaas is Tineke ziek. Serieus ziek, dus ik kook.

No worries denk je dan, maar toch zitten er wat bugs in de recepten, althans, voor koks van mijn allure.

Allereerst de al eens aangeroerde vrijblijvende kook- en baktijden. 

'Kook de pasta 10-12 minuten'. Dat is een stevige marge. Daarnaast 'bak de varkenshaasjes 3-4 minuten'. Dat is zelfs 'n nog grotere marge. 'Kook daarna het geheel nog 3-4 minuten'. Afijn, je ziet mijn probleem zich ontvouwen.

Als dit al niet lastig genoeg is, had ik vandaag ook een aardige. 

Bak de aardappelparten 30-35 minuten op een bakplaat in de oven.

Ben ik lekker bezig, lees ik vervolgens, bak ondertussen de mini hamburger bollen 4-5 minuten in de oven.

Ik weet niet hoe het bij de meesten is, maar wij hebben 'slechts' 1 oven.

Afijn, ik worstel mij er dapper doorheen, maar ondertussen is Tineke bijna 4 kg afgevallen.

Tijd dus om in de recepten de olijfolie door bonken roomboter te vervangen, denk ik...

Wachtkamer

Vanmorgen zitten we in de wachtkamer, bij de plaatsvervanger van de plaatsvervangende arts. Klinkt complex, maar zo was het nu eenmaal.

Er stapt een man binnen en hij begint gelijk te praten. Eerst over het weer. Hij vindt het hier heerlijk koud en is blij dat hij niet meer in Curaçoa woont. Tja, hij is denk ik die uitzondering die we nog niet konden vinden.

Dan zegt hij dat het tijd is, dat ie de dokter spreekt. Hij gebruikt  namelijk nu al 17 pillen en heeft tóch nog continue pijn. 

Ik waag er mij er niet aan de medicus uit te hangen en beaam daarom zijn stelling, met een bevestigend knikje. Hem tegenspreken lijkt mij ook geen optie, want hij heeft een nogal uitgesproken mening.

Nadat hij eerst opnieuw uitgebreid de regen en het weer besproken heeft met de voordelen ervan, keert hij terug bij de reden voor het doktersbezoek.

Weet u, zegt hij, ik ben nóóit ziek.  

Waarschijnlijk krijgt hij daarom die 17 pillen van de arts. Gewoon omdat ze hem graag regelmatig wil zien.

Eten bij Berlijn aan den IJssel

Toen wij laatst een bakkie koffie dronken bij de buren, werd daar de agenda besproken met de kinderen.

De kinderen zijn jong en hebben vrienden en eten (on)regelmatig niet thuis. Dat is prima, maar het verzoek is dit wel aan te geven. Ze hebben namelijk vrienden en vriendinnen, waardoor ze soms met 2 en soms met 7 man eten. Het is wel prettig om dit te weten 😁

Wij zijn aan het verbouwen. Gevolg is dat het hele huis een chaos is en dus nodigt de keuken niet uit tot koken.

Toen dus de agenda werd besproken, vroeg ik vrijpostig of wij óók konden inschrijven en klonk een volmondig ja! Aldus boekten wij voor 3 avonden.

Aansluitend heb ik mij verplicht om een review te posten. Ze staan namelijk nu op 3 sterren en willen er graag meer.

Hieronder mijn toegezegde review.

Vandaag is het vrijdag. Dan staat er altijd patat op het menu.

Uiteraard namen we daar wat kleine snacks bij. 

Helaas was de keuze beperkt tot een frikandel speciaal, kalfskroket, smulrol, hete donder, loempia, nasi schijf, bamihap, kaassoufflé, kroepia, groente kroket, saté, gehaktbal, Goulash kroket, kip loempia, kipkorn, saté kroket, viandel, shoarma rol, pikanto, sito stick, gehaktbal, braadworst, trio pindasaus, broodje hamburger, mexicano, huzarensalade en een portie vlammetjes.

Deze beperkte keuze verklaart eigenlijk de 3 sterren wel.

Daarentegen was de patat knapperig, perfect gebakken en duidelijk gemaakt van een doordacht gekozen aardappel. De loempia was in tegenstelling tot bij menige snackbar, absoluut niet vet. Dat gold ook voor de andere snacks.

Verder was de frikandel merkbaar gemaakt van kwaliteits uierboord. Ook was in de huzarenslade, duidelijk verse huzaar verwerkt. Tot slot sprak de hamburger perfect Duits, wat in de smaak absoluut naar voren kwam.

Hierdoor neig ik weer naar 12 sterren.

Na het eten kregen wij een heerlijke espresso en een duidelijk kwaliteits thee, waar een plankje met ( en dat is dan weer jammer), zelf mee te brengen versnaperingerin bij werd gepresenteerd.

Dit laatste was een welkome aanvulling, want alhoewel de maaltijd goed smaakte, vond ik het wat karig.

Wat later werden ons wat alcoholische versnaperingen aangeboden (lees opgedrongen), waardoor mijn review wellicht wat getroubleerd kan zijn.

Ik geef het etablissement (Berlijn aan den IJssel) nu, op het moment dat de alcohol nog moet wegtrekken 16 sterren, maar zal dat wellicht later nog moeten bijstellen.

en daarom eet ik ..

Vandaag, 2e paasdag, een bijzonder ontbijtje voor de maandag. Een ontbijtje met 'n eitje. Om het wat feestelijker te maken eten we geen bruin brood, maar brioche broodjes.

Nu eet ik mijn eitjes niet zomaar, nee, ik maak er een feestje van.

Eerst lekker roomboter, dan boeren (gaten) kaas, vervolgens een plakje augurk en dán m'n ei.

Dat concept hield ik dus ook aan, bij de kleine brioche broodjes. 

Het zag er feestelijk uit, die enigzins gelige broodjes met m'n feestje. Het leek wel een taartje.

Tót ik een hap nam....

Heel de zooi gleed van dat broodje af en stortte ondersteboven op m'n bord.

En daarom eet ik dus bruine boterhammen.

Hello Fresh

Wij eten regelmatig Hello Fresh. Vandaag denk ik, weet je wat, mijn beurt om te koken.

Eerst even de spelregels. Bij HF zit per maaltijd een gebruiks aanwijzing hoe e.e.a. te bereiden. 

Aan de andere kant heb je mijn cookingskills. Nou ja, skills... 

Mijn cooking skills bestaan, naast een perfect ontbijtje met 'n eitje, verder uit 'n tostie met belachelijk veel boerenkaas,  gebakken aardappelen met mayo en natuurlijk menu 3 van de lokale Chinees.

Ik graai de eerste de beste maaltijd uit de koelkast en ga los op ' Romige pastaschotel met koolvis en broccoli'

Deel 1 heeft al een uhm momentje. Er staat 'pers de knoflook of snijd fijn'. Die keuze moet je mij niet geven, want mijn handen zijn al niet de vlotste en ik lig nu al achter op de klok. De volgende hobbel is broccoli. Je moet de broccoli in kleine roosjes snijden. Mensen die mij kennen, weten dat ik meer van de stronken hou, dan van de roosjes. Ik hou van stronkoli..

Ook weer zo'n ding is 'kook de penne 10-12 minuten'. Wtf... De hele maaltijd maken zou 30 minuten in beslag nemen en hier kan ik er al 2 minuten naast zitten. Om het nog 'ns te verergeren moet de broccoli er de laatste 2-4 minuten bij. Dan moet ik knoflook en ui, 2-3 minuten bakken. 2 of 3 maak het geen keuze menu zeg!

Ja hoor, weer zo iets. Snij de koolvis in stukjes en breng ze op smaak met zout en peper. 

Uhm op smaak brengen? Ik ga niet aan die rauwe vis likken toch? Afijn, daarna weer zo'n optie. Nog 1-2 minuten verhitten.

Dan moet de smurrie in een ovenschaal en dan 10-12 minuten in de oven. Ik loop inmiddels fors uit

Afijn het resultaat, na 45 minuten noeste arbeid, heb ik gefotografeerd en Tineke vond het heerlijk. De salade vergat ik helaas  te fotgraferen. 

Dat ik het stukje was eerst de groenten, pas zag tijdens het schrijven van dit verhaal heb ik maar niet verteld.

'n Afspraakje bij de Mediamarkt

Al sinds de corona zijn intrede deed, zijn wij ons bewust dat we een nieuwe TV willen. Nu valt er van alles te downloaden of in China te bestellen, maar een TV zoek je uit in de winkel. 

Gisteren kreeg ik een reclame van de Mediamarkt dat je op afspraak langs kan komen. 

Ik maak daarom een afspraak en na het bevestigen, word ik er op gewezen een masker te dragen en vooral alleen te komen.

Ja lekker. Wij zoeken dat liever samen uit. Ik besluit daarom de afspraak te wijzigen om een screen protector te laten plakken.

Helaas kunt u uw afspraak niet wijzigen. Maak daarom een nieuwe, dan vervalt de eerste afspraak, vermeldt de website. Dat probeer ik en de website geeft aan  'u heeft reeds een afspraak, u kunt niet nóg een afspraak maken'. Grrr. Stik er in denk ik. Dan niet.

Vanmorgen word ik gebeld. U heeft een afspraak gemaakt, maar die kan niet doorgaan. Kunnen we een nieuwe afspraak maken? Klinkt betrouwbaar, but not.

Ik denk er van alles van, maar maak een nieuwe afspraak en verschijn om 15:00 bij de winkel.

Daar staan 2 rijen. De 1e geeft aan 'Postnl en afhalen'. De 2e 'reparaties en onderhoud'. Ik sluit in de 2e aan, want dat plakken doen ze bij de service en wacht geduldig. 15:07 ben ik aan de beurt en leg uit waarvoor ik kom en dat ik een afspraak heb. O, dan moet u in de andere rij. 

Wat ik denk, slik ik door en sluit achteraan in deze rij.

15:15 komt er iemand naar buiten en vraagt aan de eerste 3 mensen waarvoor ze komen. En u, waarvoor komt u? Weer leg ik uit dat ik een afspraak heb en waarvoor. 

O, maar dan moet u in de andere rij, want dat doen ze bij de service.

Slaan, doe ik allang niet meer, maar het zou wel opluchten.

Opnieuw verkas ik en ga wachten. 

Eindelijk mag ik naar binnen en ik meld me bij de balie.

Hoe is uw naam? 2 Dames turen in een scherm alsof ze een les quatum fysica krijgen. Een van de dames vraagt naar mijn voornaam. Ja, dus tóch,  roept ze. U komt voor zo'n coating en heeft toch een afspraak?

Inderdaad zeg ik en overweeg te applaudiseren.

Tsja kijk, zegt ze, de meneer die dat doet, is met pauze...

Misschien kunt u even wachten? Tuurlijk, zeg ik, ik moet pas maandag weer werken.

De grap ontgaat haar en ze verdwijnt.

Dan uiteindelijk is de pauze voorbij en de meneer is er.

Kijkt, zegt hij, de machine staat niet hier, maar bij de afdeling. Dan moet ik uw telefoon meenemen.

U moet dan buiten wachten, zegt hij dus ik ga buiten staan. 

Als hij uiteindelijk klaar is, blijkt dat hij de te scannen barcode boven heeft laten liggen. 

Na het uiteindelijk handmatig invoeren van de getallen, reken ik af en ga ik naar buiten. 

Ik moet er niet aan denken, dat dit soort knoeiers mijn knieoperatie had uitgevoerd. Niet alleen zat die knie dan ongetwijfeld in mijn arm, maar ook nog links i.p.v. rechts, vrees ik.

(No) internet

Vanmorgen zit ik lekker te werken, als ineens een database niet meer goed bereikbaar is. 

Al eens eerder gehad en opnieuw aanloggen was toen de oplossing. 

Ik herstart mijn systeem en een prachtig maar angstaanjagend blauw scherm verschijnt. 

'Bitlock recovery' schreeuwt mijn scherm....wtf

Of ik even mijn 48 karakters grote unlockcode wil intypen. 

Die heb ik natuurlijk niet en ik mag te rade bij de helpdesk in India.

De dame die zoals gebruikelijk nauwelijks te verstaan is, vraagt of ik een foto van mijn scherm wil mailen. 

Een foto maken gaat nog, maar mailen wordt een dingetje zeg ik, want ik kan niet inloggen. Ik moet daarom in een soort spelwedstrijd eerst mijn privé emailadres doorgeven, waarna zij haar adres gaat spellen. Haar naam klinkt als eenzeldzame aandoening, dus ik sta voor een uitdaging.

Wanneer we het eens zijn, stuur ik het van mijn prive mail adres en dat lukt maar net, want nauwelijks is het bericht weg en krijgt mijn mobiel een update aangekondigd. Nee, daar zit ik even op te wachten but not. De update stel ik maar even uit. 

Dan zegt de dame uit India, want gelukkig kunnen we wél bellen, dat ze het anwoord naar mijn werk adres gaat terugmailen. Even overweeg ik de laptop door het raam te smijten. Na langdurig discussieren over waarom we dit doen en een uitleg dat ik dus niet bij mijn mail kan, snapt ze mijn probleem en besluit ze het anwoord naar mijn manager sturen. Tuurlijk, waarom zou je het ook naar mij sturen?

Via whatsapp krijg ik na een tijdje een screenshot van m'n manager toegestuurd en zowaar de code werkt.

Juist dan zegt Tineke, dat het hele netwerk in huis uitgevallen is. 

Onderzoek lijkt op te leveren, dat de Netgear router is bezweken. 

Gelijk maar een nieuwe halen op de fiets en hoofd leegmaken,besluiten we. Wel ruim € 143 armer en een klusje voor vanavond.

Voor tijdelijk schakelen we thuis over op de ouderwetse manier en ik log aan via een kabel op de Ziggo modem en weer moet ik die code invullen. Grrr..

Dan, als ik weer up en running denk te zijn, verschijnt er een popup van de helpdesk. Of ik svp 2 keer opnieuw wil opstarten. Dan moet het klaar zijn, denkt ze. Klinkt betrouwbaar, but not.

En inderdaad na 2x opstarten is het natuurlijk niet weg...

Iedere keer de allemachtige code intypen. 

Daar het niet verdwijnt, vraagt de helpdesk mij controle te geven over mijn scherm. Tegelijk roept ze van alles, maar de verbinding met India is rotter dan destijds de verbinding met Neil Armstrong, toen hij op de maan stond. 

Uiteindelijk geeft ze het op en gooit ze de handdoek.

Morgen gaat ze opnieuw proberen en we maken een afspraak.

Daar kijk ik naar uit. De PC gaat uit en morgen verder.

Mooi, denk ik, dan kan ik met Tineke fijn de nieuwe netgear installeren. 

De oude sloop ik alvast achter de tv vandaan en de nieuwe pak ik uit.

Er staat een sticker op het manual: 'vóór u begint moet u even de app downloaden'.

No worries denk ik en pak mijn tablet. Die heeft echter geen internet, want dat zijn we juist aan het repareren. Via de mobiel even tetheren denk ik. Op dat moment verschijnt op het scherm van mijn tablet de mededeling: system update.

Leon zou zeggen, ik voel een blogje opkomen.... Well, here it is.

Goede BMI index

Laatst vroeg m'n neef Casper of ik nog tijd had voor het geven van een bijles wiskunde. 
Daar ik uit een familie kom, waar één van de lijfspreuken is "wie geen tijd heeft, kan er niet mee om gaan", maakten wij een afspraak voor woensdag avond.
Woensdag middag krijg ik een update over de bewuste afspraak. Hij was vergeten te vertellen dat het geen wiskunde maar economie betrof.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik net zoveel economie onderricht heb genoten, als dat een verpleegkundige aan kwantummechanica heeft geleerd. Kortom een uitdaging lag in het verschiet. Casper zelf had er echter alle vertrouwen in want het betrof, zoals hij zei, veel grafieken, tabellen en wat formule's.

Uiteindelijk hebben we ons er aardig doorheen geworsteld. Ik miste dan wel de kennis van een handvol formule's, maar door wat terug te bladeren in de theorie, kwamen we uit de vraagstukken over vraag en aanbod, marktwerking variabele kosten, vaste kosten, prijstelling en nog zo wat.

We hadden ook wel wat lol over de diverse vraagstukken. Zo was er een vraag, waarom consumenten mogelijk besloten geen garnalen meer te kopen. Mijn suggestie was dat deze gewoon niet te nassen waren en dat gaf de bijles weer een wat luchtiger karakter.

Op weg naar huis hoorde ik op de radio iets over pensioenen. Mogelijk dat er niet gekort hoefde te worden. De reden was een andere manier van rekenen. 
Met dát in mijn hoofd en de bijles economie schoot ik in de lach.

Het idee alleenal, dat je een andere reken methode introduceert, waardoor iets, wat voorheen als financieel ongezond werd gezien, nu ineens wel gezond is. 

Stel je eens voor, dat ik een andere rekenmethode voor het bepalen van de BMI index zou introduceren. 

Je neemt het product van mijn postcode en het aantal bijlessen. Verder neem je product van mijn huisnummer en mijn leeftijd en vervolgens neem je het quotiënt van deze twee.

In de economie bijles had er dan het volgende gestaan:

 BMI = PC x Qbijl.  / Lftd. x huisnr. 

Mijn BMI was dan ineens 21,83  Kijk, dán zijn we goed bezig.

Fartingparty

Ooit hadden wij langdurig een compleet australisch gezin van 2 volwassenen en 4 kinderen in huis.

Het was een heel gedoe, want met 8 man is het 's morgens een compleet ander tafereel, dan met z'n tweetjes. 

Op een avond hadden wij, de 4 volwassenen, behoefte aan rust en werden de jongelui met wat meer aandringen, naar bed gestuurd 

De oudste vond toch, dat ie recht had op te weten waarom. 

Toen ik suggereerde dat wij een feestje gingen houden, wilde hij weten wát voor 'n feestje het was.

Ik besloot duidelijk te zijn en zei" it's a fartingparty".

Wii lachten er om, maar we kwamen echt niet meer bij, toen hij 's morgens al snuivend de kamer binnen kwam. 

Nog even niet...

Vandaag had ik een afspraak bij de orthopeed. Ik heb al jaren knie klachten en ik zie een operatie voor het inzetten van een kunstknie en mogelijk op termijn zelfs 2 knieën aan de horizon gloren. Tussen mijn oren ben ik er alleen nog niet helemaal uit. Toen ik laatst mijn been echter verkeerd neerzette en de tranen in mijn ogen schoten, wilde ik 's avonds die k..knie nog gelijk laten vervangen. 

Daarom ook, maakte ik 'n afspraak en is het tijd voor een goed gesprek met iemand die er verstand van heeft. Na het maken van nieuwe foto's, word ik vlot de spreekkamer binnengelaten en direct valt mijn blik op een tafel met diverse kunstgewrichten. 

Ik bedenk mij, dat als het dan toch moet gebeuren, je maar beter kan weten, wat er precies in je lichaam gestopt wordt.

Ik pak daarom zo'n kunstknie op om serieus te onderzoeken en met nogal wat kabaal valt gelijk het hele spul volledig uit elkaar en rolt het over de grond.

😳

Tja, dit is dan wel slechts een demo exemplaar, maar ik schuif het besluit over mijn operatie nog even voor mij uit🙄.

Dropjes

Ik ga even tanken. Terwijl ik aansluit in de rij bij de kassa, overweeg ik om wat dropjes uit te zoeken. Gewoon trek in.
Vóór mij, is het afrekenen wat uitgelopen, waardoor er ineens een redelijke rij achter mij ontstaat. Ik voel er niet voor om de rij te verlaten om m'n dropjes uit te zoeken, dus kijk ik naast de balie. Daar staat een 'verleidrek' met auto drop. Inmiddels ben ik aan de beurt en in een split second maak ik mijn keuze. Ik graai naar een zakje en reken af. 
Voor ik wegrij, ruk ik de zak al open en gooi ik een dropje in mijn mond. Getverdemme denk ik, die gele zijn niet lekker. Hij is extreem zuur. Vlug zoek ik een andere kleur uit om de zure smaak kwijt te raken. Gadverdegadver net zo zuur.
Ik kijk op de zak en ja hoor... ik heb godbetert 'Bekkentrekkend zure cadillacs' gekocht.
Bellen in de auto leidt af, maar dit is ook een veiligheidsissue....

Daan heeft een punt

Vanmiddag kwam Daan langs om eens lekker te kletsen. Daan is de kleinzoon van de buurvrouw en we zijn vrienden.
Tijdens het gesprek bespraken we ons favoriete eten. Daan houdt van spinazie en tja dan komt Popeye natuurlijk ter sprake. Daan bekijkt de wereld echter anders. Dus niet de spinazie was een item, maar meer het blik waar de spinazie in zit. Popeye knijpt altijd zo'n blik makkelijk open, maar wij doen het met een blikopener.
Daan en ik vroegen ons af, of er eerst een blikopener was of eerst een blik. Ik bleef het antwoord eerlijk gezegd schuldig en zei dat ik dacht eerst een blikopener. Want en Daan ondersteunde mijn theorie, als je eerst blikken maakte en dàn moest gaan wachten tot iemand een blikopener had uitgevonden, had je niets aan die blikken.

Ook bespraken we school. Sommige vakken vindt hij leuk, maar naar ik begrijp leren ze je daar niet voetballen en ook geen pannenkoeken eten. Beetje jammer wel.
Taal is moeilijk en dan praten ze in andere landen ook nog anders. Dat is gewoon niet handig. Waarom niet allemaal gewoon onze taal?
Als de hond mee gaat op vakantie en hij zegt woef, verstaat de hond in Spanje hem gewoon.
Hij heeft een punt vind ik.

Doppelgänger

Gisteravond zaten er vier engelse heren aan de bar. Gezellig met een borrel spraken zij, terwijl ze regelmatig elkaar op de schouders slaan. Niet te hard, want ze zijn geen 20 meer. Ze komen mij over als pensionado's die 'for good old times' nog wat herinneringen ophalen.
Vanmorgen bij het ontbijt denk ik er 1 te herkennen. 'Morning' momelt hij, dus ben ik overtuigd dat het er een is.
Ik wens hem ook een goede morgen en we raken aan de praat over koetjes en kalfjes en het weer.
Dan vraag ik mij af of ie wel 'n Englishman is, want er zit een fors accent in z'n engels. You're English, vraag ik?
Nee Dutch, zegt ie.🙄

Veel rimpels

Ik ben wat boodschappen aan het uitladen. Nikki en Niels komen aangeslentert en zeggen dat ze op visite komen. Dat is goed zeg ik, maar eerst moet ik de boodschappen opruimen.
Dat kunnen wij ook, oppert Niels, maar ik bedank voor de service. Ik vind het namelijk wel zo prettig, als ik de boodschappen nog terug kan vinden.
Ze strijken neer in de huiskamer en ik vraag of ze mijn moeder, die op visite is, gedag hebben gezegd.
Ze lopen naar de tuin en stellen vast dat er inderdaad iemand in de tuin zit. Ze aarzelen. Mijn moeder is 83, maar vindt kinderen prima, maar toch zie ik  ze aarzelen.
Daarom belsuit ik ze met een grap aan te moedigen. Ik zeg dat mijn moeder niet zo vaak kinderen opeet en nu al gegeten heeft, maar dat helpt niet echt.
Ze besluiten toch maar in de kamer te gaan zitten. Ondertussen vertelt Nikki, dat ze morgen de baas zal zijn in huis. Niet alleen gaat ze bepalen wat iedereen eet, maar ook de kleding zal door haar worden bepaald. Ik verwacht daarom haar vader morgen in een prinsessenjurk te zien. Dat wordt iets waar ik naar uit kijk.
Dan ineens gaan Nikki en Niels los over opa's en oma's.
Niels roept, ik heb een héél oude opa, die is éénhonderd of tweehonderd. Heel precies weet hij het niet.
Zo zo, zeg ik. Dat is best wel oud.
Ja ja en even later doet ie er nog een schepje boven op. Hij is dood, dus hij heeft heel veel rimpels...

Morgen ben ik groter

De zon schijnt en het is een zeer aangename temperatuur buiten. Ik besluit de bladeren maar eens te gaan vegen. Heel de winter geen zin in gehad. Te nat, te koud en gewoon geen zin.

Terwijl ik aan het rommelen ben komt Nikki aangeslenterd. Kijk eens, zegt ze en toont haar zuurstokroze nieuwe schoenen. Zo, zeg ik, dat zijn mooie. Ja, beaamt ze. Ze zijn nieuw. Ik word nog fijntjes gewezen op het aanwezige glitter, wat haar dus van buurmeisje naar het niveau van een prinsesje tilt.
Ik ben waarlijk onder de indruk.
Kijk, zegt ze vervolgens en laat zien, dat zij er ook mee op haar tenen kan lopen.
Dan schiet er een zuurstok scheef en verliest ze bijna haar evenwicht.
Ze zijn nog een beetje groot is de verklaring. Dat lijk mij logisch, want die jongelui groeien zo hard, dat als je pech hebt, de kleding te klein is vóór het weekend om is.

Maar ik groei, zegt ze, hetgeen ik niet anders dan bevestigen kan.
Dan, met een gezicht, waarmee ze later alles bij haar toekomstige partner gedaan zal krijgen, zegt ze, denk je dat ik morgen groter ben?

Met pensioen

Mijn huisartsen gaan met pensioen. Het betreft een echtpaar en ik vind het jammer, want ik ben altijd erg blij geweest met hun kennis en kunde, maar vooral ook de prettige manier waarop ik werd behandeld.
Nu staat er een ideeën bus, om een bericht of anekdote achter te laten. Menigmaal schreef ik al iets over de wachtkamer, maar ooit had ik ook een leuk momentje met de arts (meneer in dit geval) zelf. Dit lijkt me een geschikt moment om er over te vertellen.

Ik had last van een slijmbeurs ontsteking en na een onderzoekje stelde hij voor om het te proberen met een injectie.
Prima en vlak voor hij begon, zei hij, je kan er niet zo goed tegen toch? Nope, zei ik.
Ga dan voor de zekerheid maar even zitten.
Hij pakte de spuit en zette hem in mijn schouder.
Al snel begon ik onwel te worden, dus vroeg hij of ik alsnog op de behandeltafel kon klimmen.
Ik meende van wel, dus met mijn rubber knieën, wankelde ik daarheen en ging er op liggen.
Mmm..zei de huisarts, je ligt met de probleem schouder naar de muur. Is lastig om zo een spuit te zetten.

Daar ik de wereld niet meer helder zag, was het geen goed idee om nog om te draaien.
In plaats daarvan besloot hij om de behandeltafel mét mij er op, te verzetten.

De behandeltafel was zo'n ijzeren ding dus verre van lichtgewicht en ik woog ook een goede 100kg.
Toch begon hij aan het karwei en met enkele fosrse kreten als een gewichtheffer die voor een wereld record gaat, sleurde hij aan de tafel. Uiteraard ging dat met de nodige herrie, want hij rukte mij met tafel en al omhoog en liet het vervolgens los.
Half van de planeet keek ik hem aan tijdens zijn sleurwerk en zei ik, straks ben ik in orde en heb jij een hernia.
Tóch lukte het hem en ik kreeg mijn injectie.

Hij vroeg of ik even wilde blijven liggen, maar ik wilde graag naar buiten. In de frisse lucht, hetgeen ik ook deed.
Terwijl ik nog immer lijkbleek, de wachtkamer uit stap, roept de dokter iets van wie is de volgende?

De mensen in de wachtkamer hadden echter al het kabaal gehoord en zien mij vervolgens als een zombie uit de behandelkamer komen.
Ik had de indruk dat ineens iedereen genezen was....

Het seizoen is weer begonnen

De deurbel gaat. 4 Man sterk staan er pleinkinderen te blèren. Roan z'n ketting ligt er af!

Het seizoen is weer begonnen realiseer ik mij.
Laat maar 'ns kijken zeg ik.
Inderdaad de ketting is niet orde.

Even denk ik dat er een versnelling defect is, maar de ketting ligt tussen de tandwielen in.
Ik zet de fiets op de picknick tafel en na wat rommelen zit ie er weer op.
Mijn handen zitten onder het smeer en alle 4 de mannen kijken er bijna afkeurend naar. Mìjn handen zijn schoon, mompelt er zelfs eentje.

M'n spatbord zit ook los, zegt Roan. Klopt, zeg ik. Daar heb ik het al eens met je vader over gehad. Het is een verkeerde beugel en hoort hier niet op. Dat maakt geen indruk. Nou dan maken we dat ook weer even.

Als Roan de fiets getest en goedgekeurd heeft, komen ze los. Met name Niels en Joël zijn er van overtuigd, dat hun vader nog beter is in fietsen repareren.

Ach, het feit dat ze bij mij aanbellen, zegt mij genoeg.

Wat doe je?

Vannacht rond 02:00 schrik ik wakker. Geen idee waarvan, maar iets is er niet in orde. Een onbehaaglijke gevoel bekruipt mij, want normaal gesproken heb ik snel door, waarvan ik wakker ben geworden. Nu echter niet.


Dan bedenk ik mij, dat onlangs Sjakie mijn keyboard omgeduwd heeft, wat een forse schade heeft veroorzaakt. Nee he, denk ik. In mijn kamertje zie ik goddank mijn keyboard gewoon staan waar het hoort.
Zou het dan een inbreker zijn die z'n geluk beproefd? Dan is ie van mij, dus ik sluip naar beneden om de gast of gasten 'welkom te heten'.
Nope. Niets of niemand te zien beneden en langzaam zakt het adrenaline gehalte weer naar het niveau dat je niet meer misselijk bent.


Toch vreet het aan mij en ik loop door het huis om mijzelf gerust te stellen en te kunnen gaan slapen.
In de douche hoor ik iets vreemds en ik doe daar het licht aan.

Nee! De halve kast is leeg en ligt op de grond. Dat moet het werk Sjakie of Kareltje zijn. Nieuwsgierige aagjes als zij zijn, komen ze op plaatsen waar ze niet horen te komen.
Dan ineens hoor ik het plafond piepen. We hebben een aluminium plafond en terwijl het tot mij doordringt dat er een sukkel op het plafond loopt, zakt er 1 baan aluminium scheef. Ik zie witte snorharen en ik roep "lul, Sjakie wat doe je daar?"
Hij beantwoordt dit met een keihard geknor, want dat kan hij bijna even goed als z'n oom Frits. Die won het van een tractor.

Op het moment dat ik mij realiseer dat Sjakie via de kast een gat in het plafond heeft ontdekt en daar vervolgens op het plafond terecht is gekomen, dondert het halve plafond er uit en Sjakie komt samen met stukken plafond en vooral veel kabaal naar beneden. Ik graai naar hem, om z'n val te breken, wat hij beloont met een paar forse krassen op mijn arm.

Uiteraard is Tineke wakker geworden en zij komt op het kabaal af. Ik sta daar, in mijn onderbroek, met een plafond om mij heen en bedenk een antwoord op haar vraag "wat doe je?".


Ik ben maar gaan opruimen....

Even een bakkie..

Ik zit aan de koffie met een kokos macroon in de hal van IJsselland. Daar kijk ik rond en het is eigenlijk puur entertainment.
Uiteraard zijn er prettiger plekken om mensen te observeren. De meeste mensen komen hier namelijk niet voor hun plezier.

Zo zit er iemand met een hoest, die voor mij als leek, aangeeft, dat het niet lang meer kan duren. Hij heeft een rokers lucht om zich heen, die je van een paar meter afstand ruikt. Benieuwd wat zijn longarts adviseert. Ik vermoed Vicks vaporub...

Verderop zitten 2 dames. Ze zijn duidelijk voorbereid. Een broodtrommel met broodjes komt op tafel en daarna een thermoskan. De prijs/kwaliteit verhouding van de lokale koffie heeft het verloren van de zelf gestookte prut.

Dan slaat een vrouw haar tablet open, nadat ze zich eerst ergert aan het wiebelende tafeltje. Te laat, de thee ligt al op het schoteltje. Ik ben geamuseerd en ga er voor zitten.
He getver, Jasper, roept ze geërgert en veel te hard. Ik kijk rond, maar ontdek Jasper niet. Dan begrijp ik het. Ze heeft haar tablet aangezet en kennelijk heeft haar Jasper te lang zitten gamen. De tablet is leeg.
Tierend zoekt ze in haar tas, naar een lader, maar die komt niet te voorschijn.
Ze kijkt hulpeloos rond, maar ze heeft ook niet de vriendelijke uitstraling, die ervoor zorgt dat iedereen lader aanbiedt. Ze smijt de tablet in haar tas en staat op.
De thee laat ze achter en verdwijnt richting de uitgang.
Nou Jasper, je krijgt vanavond een gesprek en ik wens je sterkte.

Ik ben genoteerd

Ik kom binnen bij het ziekenhuis en direct spreekt iemand mij aan. Komt u voor een bezoek aan de poli?
Nee ik kom voor de koffie, grap ik. Even serieus, u moet zich aanmelden bij een van de zuilen. Kennelijk is deze meneer aangewezen om e.e a. duidelijk te maken en mensen hiermee te helpen.O, nou laten we eens kijken.
Heeft u een ID of rijbewijs? M'n rijbewijs zit voor in m'n portemonnee, dus dat wordt het.Een boevenfoto van mijn rijbijwijs, verschijnt groot in het beeld. Wel even schrikken, want ik was kennelijk de avond vóór dat die foto werd gemaakt, laat naar bed gegaan.Bent u hiermee akkoord? Eerlijk gezegd, heb ik er wel eens beter op gestaan, maar ik herken mij wel. Dus wat kan mij het schelen.Waarom is dit, vraag ik.Voor het nieuwe systeem.Ja nieuw begrijp ik, maar wat brengt het?Nu staat u genoteerd in de zuil. Ok, maar wat brengt dat?Dat is ons nieuwe systeem.Uhm, maar waarvoor dan?Nu staat u genoteerd.Ja, maar wat levert het op voor het ziekenhuis?Dat u nu genoteerd bent.

Deze man komt ongetwijfeld uit de politiek en anders moet hij er direct in.

Gelukkig blijkt de balie nog steeds te bestaan en even later stel ik vast dat het maar goed is, dat ik veel te vroeg ben.
Aldaar zit een dame die mijn kaart aanpakt. So far lijkt hier niets veranderd.

Ze type iets is in en zegt, u heeft een afspraak zie ik.Dat klopt roep ik euforisch.
.
En nu? vraag ze vervolgens aan jongedame achter haar.
Even kijken mompelt zij. Ze is naar het schijnt, wat ze bij ons een keyuser noemen. Die weten alles van een (nieuw) systeem.

Even hierheen en dan ...o nee, Even op delete drukken, geloof ik. Dat klinkt professioneel merk ik op.
Ja toch zegt de ander?
Een derde persoon wordt geraadpleegd. Ondertussen vraag ik, nieuw systeem?
Schei er over uit, roepen ze in koor..
Ik doe dat dan ook maar..

Vroeger waren deze dames met patiënten bezig. Meer hoef ik eigenlijk niet te zeggen.

Terug en opnieuw beginnen.

Er zat een briefje in de brievenbus van een bezorger. Helaas troffen wij u niet thuis. Er zit een sticker op van de lokale ijzerwaren handel.
Verdorie denk ik, mogelijk een leuke verrassing voor mijn verjaardag.
Het is 17:00 maar het internet vertelt, dat de winkel tot 17:30 open is.
Rond dit tijdstip is het knetterdruk, dus ik besluit te gaan fietsen en ren als een kip zonder kop naar buiten.
En dan begint het...
Chips, ik vergeet de sleutel van schuur. Terug en opnieuw beginnen.
Terwijl ik mijn fiets pak realiseer ik mij, dat ik mijn fiets sleutel vergeet. Terug en opnieuw beginnen.
Ik spring op mijn fiets en ja hoor. Een paar weken niet gefietst dus een veel te zachte band. Terug en opnieuw beginnen.
Eindelijk ben ik zo ver en scheur weg en weer zo'n chips moment. Portemonnee is handig om mij te legitimeren. Terug en opnieuw beginnen.

Dan trap ik mij bijkans een hartinfarct, want ik zal de verloren kostbare minuten toch ergens terug moeten winnen.
Diagonaal scheur ik met doodsverachting over het kruispunt en stap triomfantelijk de ijzerwaren winkel binnen. Zo van 'dat doet ie toch nog even op z'n 60e verjaardag'.
Mijn briefje wordt deskundig bestudeerd, maar het pakketje wordt niet gevonden.
Een reeks getallen wordt hardop opgelezen, terwijl het ingevoerd wordt in het systeem.
Helaas, zegt de dame, het pakketje wordt morgen nogmaals aangeboden.

Terug en opnieuw beginnen.....

Alleen op donderdag

Niels (4) is terug van vakantie en loopt langs.
Altijd kletst hij honderd uit, maar nu begint z'n gesprek wat aarzelend, hij is ten slotte net terug en heeft mij een tijdje niet gezien.
Met Niels z'n woorden zag hij mij voor het laatst "achter de vakantie". Eerlijk gezegd heeft ie daar een punt. Hiervandaan gezien, was onze laatste ontmoeting achter de vakantie.
Dan komt hij los en begint. Niels kan lekker kletsen. De werkelijkheid en fantasie gaan soms naadloos in elkaar over en vrijwel alles klinkt aannemelijk en wordt goed door hem verteld.
Hij opent met " ik wil een verrassing maken voor mijn vader". O, zeg ik en ik verwacht dat hij daarvoor langs komt. Met wie wil je die verrassing maken, vraag ik hem, want ik gun het hem mij daarvoor uit te nodigen.
Met Addy, zegt ie stellig. O, zeg ik ietwat verbaasd en wat wordt de verassing? Koffie drinken op het pleintje. Ik kan mijn teleurstelling goed verbergen, maar zal Addy eens aanspreken op wat hij beter doet, dan ik.
Niels gaat vervolgens los en dan wordt z'n halve vakantie besproken. 
Kennelijk zijn Denenarken en Legoland verplaatst, want volgens Niels was het slechts 3 minuten rijden. Mijn navigatie heeft die update overigens nog niet gehad.

Ondertussen wijst hij op een foto van Frits. Is dat Sjakie? Nee het is Frits. O, waar is Frits? Ik leg uit dat Frits is gestorven. Waarom? Ik vertel dat Frits heel oud was, net als een opa. Hij vindt het kennelijk heel aannemelijk dat opa's sterven dus laat ik het daar bij.
Heel even vraagt hij nog, ben jij ook opa? Dat pad wil ik niet weer bewandelen, want Nikki had mij laatst ook bijna al dood verklaard.
Dan gaat hij weg, maar komt 2 tellen later weer terug. Dit keer heeft hij een houten sabel bij zich. Zo zo, zeg ik een sabel? Nee, een zwaard.
Ik word bijgepraat dat piraten, maar ook ridders, vikingen en koningen zwaarden hebben. Dat heeft hij gezien op vakantie. Er was ook een kerk, voegt hij er aan toe, maar die combinatie ontgaat mij.

Dan ziet hij dat op een tv programma, een man wordt gearresteerd door de politie. Tineke zegt dat de man met de blauwe jas een dief is. O, zegt Niels, maar hij heeft helemaal geen dievenpak aan. Was het in werkelijk maar zo eenvoudig

Inmiddels beginnen Tineke en ik te eten en Niels zegt "als jullie gaan eten, mag ik gewoon blijven van mijn moeder". Dat is fijn om te weten, want met z'n moeder wil ik geen bonje daarover.
Ik bied hem een stukje kaas aan en hij weigert beleeft. Ik eet altijd op donderdag kaas, is zijn verklaring.
Tja, dan neem je op zaterdag geen kaas aan van de buurman...

Weer eens in de wachtkamer

Het is wéér druk en er zitten mensen met uiterst ontevreden gezichten. Ja het is maandag en je wil de week niet beginnen met een bezoek aan de arts.

Een oma die haar dochter en kleinkind begeleid, probeert haar kleinkind te entertainen. Rondlopen en zachtjes liedjes fluisteren in een voor mij onbekende taal, scoort geen effect. Althans niet bij het kind. Ook bij mij niet overigens.
Dan wordt de traditionele mobiel tevoorschijn gehaald. Dat schijnt de prednison van het kinder troosten te zijn, maar zelfs dat werkt niet.
Dan grijpt de echte moeder in en haalt een doosje tictacs tevoorschijn. Er wordt mee geschud en bewogen maar niets lijkt de goedkeuring van de kabouter weg te kunnen dragen.
Als hij het, na lang er naar hengelen, uiteindelijk zelf mag vasthouden, begin ik een chaos te voorzien.
En ja hoor, met veel kabaal rollen de tictacs over de vloer.

Tja, toen was iedereen vrolijk, óók het ventje.

Feiten volgens Nikki

Vandaag zat ik de kwalificatie van de F1 te kijken.  Niet alleen, nee ik werd daarbij vrolijk entertaind door Roan en Nikki van de buren. Met name de laatste heeft veel interessante informatie, zoals later blijkt.
Zo kom ik te weten dat het brood in Friesland hééééél erg koud is. Dat was voor mij een openbaring. Of er voordeel aan heb, weet ik nog niet, maar ik zal die informatie zeker gebruiken als ik de kans krijg.
Even later wordt mij gevraagd hoe oud ik ben. Tja, de 60 gloort over 4 weken, dus ik ben zeker in haar ogen, ver over de houdbaarheids datum.
Dan verneem ik, dat oma 93 is. Zo zo, zeg ik, dat is oud. Aansluitend denk ik, dat het voor mij dus allemaal wel mee valt, tot ze echter verder gaat.
Ja, maar ze is dood, voegt ze namelijk toe.
Ben jij ook bijna dood, vervolgt ze voor haar volledige logisch.
Uhm, zeg ik nee, nog niet.
O, zegt ze. Dan word ik vergeleken met Tineke en leer ik haar, dat Tineke jonger is, omdat ik eerder ben geboren.
Ze kauwt daar even op en zegt vervolgens, mamma is ouder dan pappa. O zeg ik en ik vraag waarom. Dan vervolgt ze, mamma heeft een baby in haar buik, dus die is ouder.
Ja, van die Nikki ga ik nog een hoop leren.

Amateur

Ik zit lekker achter mijn keyboard een stuk in te studeren als de voordeur bel gaat.  
Daar staan Joël, Niels, Nikki en Roan. Zo zo, zeg ik wat is er?

Als een stel beurshandelaren tijdens een beurskrach, branden ze los en blèren heerlijk door elkaar heen. Uit het gekrakeel begrijp ik, dat de ketting van Niels er af ligt.
Ik trek een paar handschoenen aan, want ik heb geen zin in een paar vette jatten en zet de fiets ondersteboven.

Natuurlijk zit er een kettingkast omheen en ook die moet er even af, voor ik fatsoenlijk bij de ketting kan. Dan begint het...

Waarom draag je van die wanten?  Nog voor ik kan antwoorden zit de eerste al met z'n handen aan de ketting en kijkt beteuterd naar de gore vlek op z'n vingers. Ahh, ik weet het roept ie vervolgens, nadat hij ziet dat de smeer niet weggaat door een wegwerp gebaar te maken. 
Ik moet er om lachen en wens van binnen de moeder succes met de was.

Onder het rommelen aan de ketting ontstaat er een opschep momentum over wiens vader dit nóg beter kan dan ik. 
Uit de superlatieven die voor de vaders gebezigd worden, blijkt dat ik eigenlijk maar een enorme knoeier ben. In tegenstelling tot de vaders, moet ik wanten aan, kan ik het niet met mijn ogen dicht en heb er kennelijk wel érg veel tijd voor nodig. Zelfs voor het ene schroefje heb ik in tegenstelling tot de vaders, een schroevendraaier nodig.
Ik zet daarom heel bescheiden de fiets weer in elkaar en meldt hem af bij Niels.

Hij kijkt er semi goedkeurend naar, zo van "niet gek voor een amateur" en het gezelschap scheurt ervandoor.

Heerlijk vind ik dat. 

Ik voel een blogje opkomen

Ik sta bij het koffieapparaat een bakkie te tappen.
Dan komt er een deel van het management voorbij en zetelt zich in de aangrenzende spreekkamer.

Kennelijk gaan ze iets spannends bespreken waarbij ze gebruik maken van de nieuwste hulpmiddelen.
Die nieuwe hulpmiddelen worden erg gepromoot. We moeten steeds moderner en digitaler. Wat ik daar van vind zal ik ooit nog eens vertellen, maar niet nu.

Goed, verder bij het koffieapparaat. Daar klinkt er ineens een krankzinnige kakofonie van geluiden uit die vergader ruimte, wat aangeeft dat het digitale vergaderen vooralsnog alleen in de brochure feilloos verloopt.

Met een glimlach op mijn gezicht denk ik ' ik voel een blogje opkomen' en vrolijk drink ik mijn espresso op.

Wachten op m'n neef

Vandaag heb ik een afspraak met een slotenmaker. Het slot bij mijn moeder moet vervangen worden.
De afspraak is dat hij tussen 12:00 en 16:00 zal komen. Kost je met een beetje pech een hele middag. En inderdaad rond 15:00 begin ik hem te knijpen.
De afspraak is namelijk, dat hij 15 minuten voor aankomst zal bellen. Tien voor half vier besluit ik te bellen.
Nou meneer, de monteur meldt zich net af voor z'n laatste klus, dus hij kan ieder ogenblik bellen.
En jawel om 15:45 heb ik de monteur aan de lijn, dat ie over 5 minuten voor de deur staat.
Dat worden er uiteindelijk ruim 10 en ik ben er al een beetje klaar mee als ie uiteindelijk om 2 minuten voor vier, eindelijk voor de deur staat.
Half gefrustreerd doe ik de deur open, in mijn hoofd nog overwegend hem zelfs weg te sturen of toch minimaal mijn wachturen ter sprake te brengen.

Ik kijk hem aan en zie dat het ventje, want het is een broekie, als 2 druppels op m'n neefje lijkt.
Ineens vind ik hem aardig, zeur ik niet over het wachten en ben ik blij dat ie na een klein uur de rekening presenteert.

Fijn gesprek.

Tineke en ik waren op zoek naar een nieuwe bank en denken er een gevonden te hebben.
We zijn het vrijwel altijd snel eens en nu ook.
Tóch besluiten we eerst te gaan eten voor we de bestelling plaatsen (onder het motto, kunnen we er even over denken) en komen zodoende, geheel ongepland, bij de Chinees terecht.
We zitten net aan een drankje op het moment dat 4 binnenlopende klanten mijn aandacht trekken. De leeftijd schat op een uitstervende generatie.
"Waar gaan we zitten", roept er een. "Jij naast Tinie, want die hoort niks rechts".
"Ja maar jouw gehoorapparaat doet het links toch niet?", antwoordt een ander.
"Wat zeg je?, roept Tinie, maar kennelijk hoor alleen ik haar.
Uiteindelijk kiezen zij, hoe krijg je het verzonnen, een ronde tafel zodat werkelijk iedereen, zonder uitzondering, deze avond, tegen een doof oor tettert en Tinie steeds vraagt "wat zeg je"?
De kaart wordt vervolgens besproken
"Hebben ze nasi?"
"Wat zeg je?"
"Hebben ze heus euvers?". (Zo heb ik hors d'oeuvres, niet eerder horen uitspreken).
"Wat zeg je?"
"Zitten er garnalen bij?"
"Wat zeg je?"
"He, Dim sum mix !"
"Ok doe maar, maar zit daar wel van die dim sum bij?"
"Wij willen samen een menu B", bestelt er eindelijk een, bij de grenzeloos geduldige ober.
"Ja ik ook", roept een ander.
"Ok", zegt de ober, "dus menu B voor u allemaal?"
"Nee, alleen een bordje erbij, als het kan".
De ober die dit allemaal zwijgend verdraagt, verdient een Nobel prijs voor z'n geduld.

Als het eten wordt geserveerd, galmt er ineens door het restaurant, "goh, lijkt wel gember,".
"o, laat eens proeven?"
"Nee hoor, het is gewoon gember", luidt het professionele oordeel van de proever...
" Dat zei ik toch"
"Wat zeg je?"

De rode draad is duidelijk. Tinie is erbij, maar haar ontgaat 99% van het gesprek.
Vraag mij af, of ze morgen haar kleinkinderen vertelt, dat ze een fijn gesprek heeft gehad 😉

Kerstverlichting

Van de week waren we zover. Kerstversiering aanbrengen. Tineke was begonnen toen ik met de band aan het spelen was.
De volgende dag haalde ik de doos met buitenverlichting tevoorschijn.
Na een korte inspectie bleek dat van de 4 snoeren er werkelijk niet 1 nog functioneerde.
Aangezien van alle snoeren de lampjes verschillend zijn én de transformatoren verschillende spanningen hebben, was het niet een kwestie van een lampje verwisselen.
Afijn, 

het kwam er op neer dat ik een compleet nieuw snoer heb gemaakt van de restanten. Was niet even vlot gebeurd. Heb in de lampjes( het zijn een soort olie lampjes om te zien) alle fittingen moeten vervangen, vervolgens opnieuw van ledlampjes voorzien en uiteindelijk de gehele bedrading vervangen.
Wél weet ik dat ik na een avond solderen de kerstgedachte lichtelijk kwijt was en zodra de selfmade variant kuren vertoont, ik de hele meuk in en vuilnisbak mik.

Volgend jaar koop ik gewoon nieuw.

Lekker Duits eten

Na een dagje afwisselend rondrijden en winkelen in allerlei plaatsjes in het Eifelgebied belanden we in een Duits restaurant om een hapje te eten. De tent is leeg en er wordt verteld dat over een half uur pas de keuken open gaat. Lekker belangrijk. We hebben geen haast, want we zijn lekker aan het onthaasten.
Met een drankje genieten we van de rust, maar vooral van de typisch Duitse sfeer die het etablishement uitademt.
Tijdens het eten ligt op het bord een stuk vlees, op z'n Duits verdronken in Zwiebeln.

Dan na een uur loopt het plotseling vol met pensionados die zonder uitzondering hollands lullen.

Weg sfeer 😩

Open deur

Ons huis staat in de straat bekend als het clubhuis. De deur staat altijd open voor alles en iedereen.

Het is zondag morgen en ik ben bezig met ons vertrouwde ritueel van een ontbijtje met een eitje. Dan verschijnen 2 buurjongens. Het zijn 2 broers. De jongste zit net op school en wordt door z'n oudere broer gecoached en bijgestuurd zoals het hoort bij grote broer.

'We willen een verhaal vertellen van de wereldagen'.
'De werelhávendagen', klinkt de correctie.
'jaha. Daar was een marine schip'. 'Een miltairen boot ' wordt hij verkeerd verbeterd. 'Zo', zeg ik, 'leuk hoor'.
Ze maken aanstalten om naar binnen te lopen, als ik zeg 'nog even wachten mannen, ik heb eitjes gekookt en ik ga nu eerst ontbijten'.
'Geeft niks wij hebben al ontbeten met een ei', is het anwoord en ze willen doorlopen.
Ik leg uit dat wij eerst even zelf willen ontbijten en dat ze daarna welkom zijn.
Ok zegt grote broer en loopt weg.
Kleine broer loopt ook weg, maar draait zich nog even om en zegt 'laat je wel de deur open?
Tuurlijk vent.

Tijdreizen

Gisteren reden wij naar Wezep. Wij, dat zijn Tineke & ik, samen met Hendrik, Mira, Bjorn en Gwen onze adoptie kinderen en kleinkinderen. We reden in mijn auto en dat is een relatief oude, benzine slurpende Amerikaan.
Geenszins een ultra moderne ruimte raket, waarin naast alle gemakken zoals een food printer, 3D-ontspanningsruimte, zelf sturende & pratende computer of slaapcapsules zitten.
Of ze al bestaan slaapcapsules om te kunnen tijdreizen of niet, het idee is toch handig.
Instappen, een tukkie doen en wakker worden op je plaats van bestemming.
Goed, gisteren reden wij dus weg en Hendrik viel vrijwel op de oprit in slaap om talloze km's verder, wakker te worden.
Hendrik is dus z'n tijd ver vooruit, want voor hem bestaat het tijdreizen al jaren 😀

Bad Fredebrug

We zijn een paar dagen in Bad Fredebrug. Of all places hoor ik je zeggen. Maar toch, we zijn er. Vandaag zijn we afgereisd, dus het is al in de namiddag als we zijn ingecheckt. Even een stukje lopen, maar dan toch snel een ijsje, want het is bijna 30 graden. Een stukje verder op het terras zitten oudere dames te wachten op vriendinnen. Die dames arriveren en het ruikt op het terras gelijk naar een oma luchtjes. Sommige hebben nu eenmaal ouderwetse parfum.
Bij het avond eten wordt het thema oma (en opa) herhaald.
Kennelijk is het hotel zeer populair onder Nederlandse pensionados.
Naast ons begint een vrouw een gesprek met haar man over een tak in de eetzaal. Weet jij wat voor tak het is? Ze vraagt het zó luid, dat zelfs een doofstomme het had verstaan. Hij weet het niet en eet door. Ze zijn, denk ik, nog bij elkaar, omdat hij het negeren onder de knie heeft.
Ze begint het nu door de zaal te schallen, maar het anwoord komt niet. Ze snapt niet, dat niemand het weet. Volgens mij snapt ze meer niet..
Dan vult de grote tafel naast ons zich met een stuk of 12 mensen, die voor mij een mix van Oud Gregoriaans en Fries spreken. Waarschijnlijk een busreis van het soort Henri Dunant tripjes.
Ik versta er geen kont van, maar ook daar houden ze de hoofden scheef om met het ene minst dove oor, te verstaan wat de ander tettert. De mannen proberen allemaal contact te krijgen met het wifi netwerk, maar ik vrees dat het nachtwerk wordt. Verder hebben de dames kennelijk allemaal dezelfde fotos gemaakt, die ze elkaar onder een oorverdovend gegieber en het roepen van 'ja, ik ook' tóch nog even laten zien.
Het kabaal doet ons in de lach schieten als wij elkaar aankijken. Het lijkt wel een komedie of een aflevering uit bananasplit.
We besluiten op het terras te gaan zitten en stellen vast dat we hier nog niet tussen horen.
Op het terras heb ik zicht op de eetzaal. Een echtpaar arriveert laat en gaat nog even eten. Het is naar keuze opscheppen. De dame heeft heeft snel haar keuze gemaakt, maar hij staat daar nog te treuzelen.
Lust ik dit? vraagt hij. Tuurlijk joh, zegt ze en je ziet dat niet eens heeft gekeken naar hetgeen hij aanwees.
Hij gaat voor mij net uit het zicht zitten, maar aan een hoestbui leid ik af, hoe hij het vindt. Eet smakelijk zegt ze nog. Jij ook, rochelt hij.
Zo wil ik niet oud worden.

De baas?

Vandaag loop ik even naar winkelcentrum. Ik loop dan door een parkje met een vijver. Op de vlonder ligt een klein ventje op z'n buik met naast hem z'n vishengel.
Heb je al wat gevangen? vraag ik.  Ja hoor, al 2 zegt z'n zus. Dat het z'n zus moet zijn, is duidelijk. Ook zij is nog een klein kind, maar heeft ook dezelfde grote mensen tanden.
Echt hoor, roept hij.  Een in de emmer en een hier.
In de emmer zwemt een voorntje van een centimetef of 10, maar in z'n hand heeft ie een visje dat net iets groter is dan een volwassen gup.

Ik krijg hem er niet uit, zegt ie. De haak zit ver in dat kleine bekkie. Heb je een hakensteker vraag ik. Wat is een hakensteker? Dat antwoord zegt genoeg.

Doe de vis maar even in de emmer zeg ik en ik loop naar huis en haal een heel kein tangetje.

Tijdens het pielen, komt er iets uit het bekkie en ik vrees dat het ventje al te hard heeft getrokken. Er komt namelijk iets te voorschijn,  maar in plaats van z'n ingewanden blijkt er een forse made uit te komen
Dat die vis dat op wilde eten, is alsof een zuigeling probeert een triple cheese burger in een hap te verslinden. Vreetzak.
Uiteindelijk lukt het om haakje los te krijgen en ik stel voor de vis de vrijheid te gunnen.

Voor ik alsnog naar het winkelcentrum ga, besluit ik eerst naar huis te gaan en m'n handen uitvoerig te wassen.  Vroeger at ik gewoon m'n boterhammen op tijdens zo'n klus, maar nu wil ik toch die vislucht van mijn handen hebben.

Even later na mijn handen poetspartij, loop ik weer voorbij en ik zeg even een foto te maken van de vlonder. Babettte een buurmeisje, dat inmiddels ook van de partij is, stelt de vraag waarom ik die foto maak.

Ik vertel dat ik de grote gaten in vlonder wil melden bij de gemeente.

O, zegt ze, dus ben je dan ook de baas van déze kant van de straat?

Nee Babette, dat ben ik niet en ook niet van de andere kant, maar het blijft leuk dat sommige kinderen dat denken.

Dag Bart

De buurvrouw gaf een feestje. Ze is 50 geworden en dat is reden voor een feestje. Er was een DJ, prima catering en volop vrolijke mensen.
Onder de bezoekers herken ik m'n voormalige buurman Bart. Hij staat weliswaar met z'n rug naar mij toe, maar gaat naar de zelfde kapper als ik, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus ik aai hem over z'n bol en roep "dag Bart".
Hij draait zich om en het is Bart niet.
Ik heb maar neutraal gedaan en ben Bart gaan zoeken. 😎

1 jaar?

Laatst waren we op een verjaardag bij de buren. De buurjongen werd 8 en z'n zusje werd 1. Binnen was het gezellig met kinderen en in het huis hing een leuke slinger met allemaal kleurige 'achten'. Tijdens het begroeten, roep ik in een olijke bui, naar de buurvrouw die met haar éénjarige op schoot zit "mens, 8 jaar al, wat gaat de tijd snel!"
Even later neemt de buurjongen zijn moeder apart en fluistert "mama, 8 jaar..., denkt Kees écht dat ik dan 1 ben?"
😀

Domotica

Al een hele tijd draaide ik er omheen en vandaag kwamen ze binnen. Van die slimme stopcontacten die je met een appje kan bedienen. Het duurde even voor ik ze geprogrammeerd had.  Maar goed, ik had het op oudejaarsavond nog net werkend

Vanavond zaten we tv te kijken en vonden het aanbod eigenlijk niet veel bijzonders. Toch zaten wij af te tellen 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, en toen ging het licht uit in de kamer 😀

Een goed 2017!

Opa

Vandaag is het woensdag en dat betekent bijlesavond. Eerst komt Björn en dan zijn zus Gwen. We doen taal, rekenen, Engels, breuken, tafels,  spelling, van alles eigenlijk en zoals vandaag het 'voltooid deelwoord' en  'bijvoeglijk gebruikt voltooid deelwoord'.

Komend weekend gaan we met z'n zessen naar Duitsland. Dat doen we regelmatig en kennelijk hebben de jongelui er zin in.
Tijdens de bijles wordt namelijk om de klipscheet het weekend ter sprake gebracht. Gaan we dan wandelen? Gaan we met de grilplaat eten? Is er een  hond? Zijn we er al eerder geweest? Hoe laat zijn we daar?
En ondertussen vraag ik dan naar het voltooid deelwoord van genezen...
Dan zegt Björn ineens. Hoe lang gaan we nu weg eigenlijk? Een heel weekend zeg ik. Dan zegt hij, " het is net of je op vakantie gaat met opa en oma. Jammer dat het maar zo kort is".
Tja en dan vind ik het best leuk om opa genoemd te worden.